I'll be there just now

Zoo, het is alweer bijna een maand geleden sinds ik mijn vorige blog heb geschreven. Jeetje, wat gaat de tijd toch ontzettend vies snel. Vanochtend zaten Davey en ik in de auto en toen zei hij opeens: ‘Gadver, realiseer mij opeens dat dit onze op een na laatste week is bij iKhaya!’. En jaa, dat is het inderdaad. Echt te bizar. Kan nog steeds niet geloven dat de tijd er bijna opzit hier. En ja, ik weet dat ik het al wel vaker heb gezegd in mijn blog, maar het is en blijft een onwijs dubbel gevoel. Volgende week vrijdag, 28 maart, de laatste dag bij iKhaya gaat zo’n ontzettend emotionele dag worden. Maar we hebben besloten daar gewoon nog zo min mogelijk aan te denken en ons te focussen op de tijd die we hier nog hebben en dus nog zoveel mogelijk ervan te genieten!

Wat heb ik de afgelopen maand eigenlijk allemaal gedaan? Jaaaa, goeie vraag. We doen hier zo ontzettend veel haha! Maaaaar we hebben natuurlijk veel gewerkt. Ben erg druk bezig geweest voor de veiling die we volgende week vrijdag hebben. Ik moest daarvoor spullen binnen zien te halen om te veilen. Samen met Mhinti ben ik langs veel bedrijven gegaan en we hebben behoorlijk wat spullen binnengehaald. We zijn hier natuurlijk in Zuid-Afrika, dus de respons is allemaal wat minder snel dan we gewend zijn. Eerst een mail sturen, hopen dat je daar maar reactie op krijgt, zodra dat niet gebeurt, langsgaan bij het bedrijf. En als dan de betreffende persoon niet aanwezig is dan maar een brief achterlaten en wachten tot ze met mij in contact komen. Nouuuu, dat is niet bepaald veel gebeurd. Dussss, dan maar weer langs bij het bedrijf en uiteindelijk komen we er wel op die manier. In ieder geval hebben we nu in totaal iets meer da n 20 dingen die we kunnen gaan veilen. Al met al, priiiiiima dus.

Hmmm, eens even denken wat ik allemaal nog meer gedaan heb afgelopen maand. Buiten werken om hebben we hier nog een erg gezellig en sociaal leven. We hebben dan ook best vaak feestjes en we gaan regelmatig stappen. Onder andere zijn we weer een paar keer naar de Bay Harbour Market geweest, wat altijd heel leuk is. Elke vrijdag is daar een live optreden van bandjes die (nog) niet doorgebroken zijn. Ik kan daar altijd zo van genieten, want 9 van de 10 keer zijn het ontzettend goede artiesten. Vrijdag 7 maart zijn we met een hele grote groep daarnaartoe gegaan en daarna hebben we drankjes gedaan bij ons thuis, waarna we met een groep van 16 mensen in een partybusje naar de stad zijn gegaan. Al met al weer een geslaagde avond natuurlijk. Kan ook niet anders met zo’n grote groep eigenlijk.
Vorige week was de laatste week van een Duits vriendinnetje, Esther. We zijn daarom dinsdag wezen stappen in een kroeg in Camps Bay. Daar is tot een uur of 1 altijd karaoke, dus ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd op ‘I love rock ’n roll’. En afgelopen vrijdag was dan officieel de laatste avond van Esther in dit mooie land. Als verassing had haar vriendje (die hier in Houtbay woont) geregeld dat alle vrienden van Esther naar de Bay Harbour Market zouden komen om haar tijd hier in Kaapstad mooi af te sluiten. In eerste instantie vond ze het eigenlijk helemaal niet leuk, want ze wilde gewoon zonder afscheid weg gaan. Maar uiteindelijk was ze er toch wel heel erg blij mee. Het was een ontzettend gezellige avond en hebben de avond uiteindelijk afgesloten met een klein groepje bij iemand thuis. Toen het moment uiteindelijk kwam om afscheid te nemen, konden we het toch niet droog houden. Zij is een heel lief vriendinnetje voor mij geweest hier en ik kon het vanaf het eerste moment al goed met haar vinden. Maaaaar ik zie haar met Koningsdag weer, want dan komt ze naar Nederland toe! Jeeeeej! Zoals we hier in Zuid Afrika zeggen, ‘see you just now’. Niemand weet wanneer het dan precies is, maar in ieder geval zullen we elkaar weer zien!

Dat is trouwens best iets grappigs om te vertellen. Je hebt hier een paar uitspraken waar eigenlijk niemand precies weet wat er bedoelt wordt.
- I’ll do it now – dan gebeurt het ergens die dag
- I’ll do it now now – het gebeurt binnen nu en een week of wat
- I’ll do it just now – niemand weet wanneer het zal gebeuren, maar oooit zal het ervan komen.

Vorige week heeft Noma (onze lieve kok en soort van moeder van iKhaya) van mij geeist dat wij voor haar geld gaan inzamelen zodat ze naar Nederland kan komen. Nou, die uitdaging ga ik wel aan. Ze wil in Juni 2015 naar Nederland komen. Drie maanden na ons vertrek hier, zal ze mijn een mailtje sturen met de vraag hoever ik al ben met het geld inzamelen. En als ik dan niet reageer zal ze mij voor altijd haten. Maaaaar natuurlijk zal ik er wel op reageren, want ik hou zielsveel van Noma. Elke ochtend als Noma bij iKhaya binnenkomt knuffelen we altijd uitgebreid. En hoe slecht ik mij ook voel, die knuffel maakt mijn dag altijd weer helemaal goed. Als ik een dag niet op iKhaya ben geweest en de volgende dag kom ik weer op iKhaya, dan vind ze het altijd heel stom, want dan heeft ze mijn knuffel echt gemist. Nou, zo’n vrouw is het dus, een vrouw met een heel groot hart, ze houdt van iedereen hier op iKhaya en volgens mij houdt zo goed als iedereen ook zielsveel van haar! Ik in ieder geval wel!

Ooooh, nog 1 dingetje, voordat ik mijn blog weer afsluit. 7 maart waren we op iKhaya en ik was aan het spelen met 1 van de kinderen toen ze op een gegeven moment vroeg hoe lang we hier nog waren. Toen zei ik dat we hier nog 3 weken waren en het meiske liep gewoon boos weg. Ze kon en wilde het gewoon niet geloven. Nou, daar kreeg ik toch echt een brok van in mijn keel. Moet je nagaan hoe het gaat zijn als we hier daadwerkelijk onze laatste dag hebben. Dat wordt echt dweilen met de kraan open, zoveel zal er gehuild worden..!

Dat was het dan weer voor nu. Hoop dat ik jullie een beetje een goede update heb kunnen geven. Nog maar 26 daagjes en ik ben weer thuis!

P.S. Waar is dat rubbertje nou toch gebleven?